Niedawno byłem w Karpaczu, który zachwycił mnie swoim pięknem. Oczywiście
musiałem zobaczyć stację kolejową. Jest to stacja końcowa, z uwagi na duże
różnice wysokości położona ok. 1 km od centrum. Nie było na niej nikogo. Na
bocznicy stoi kilka wagonów towarowych, stacja ma jeden peron i mijankę.
Jest to typowa poniemiecka stacja z muru pruskiego. Po drugiej stronie widać
nieużywany budynek godpodarczy. W bezprośrednim sąsiedztwie stacji znajduje
się skrzyżowanie z droga publiczną. Podnoszenie szlabanów nie jest
zautomatyzowane, następuje co prawda elektrycznie, ale musi tego dokonać
dyżurny ruchu. Zwrotnice są przedstawiane ręcznie. Przyjeżdża tu kilka
pociągów na dobę.
Przyszedłem ponownie przed przyjazdem pociągu. Okazało się, że stacja jest
pełna ludzi (były m. in. dwie wycieczki). Jak udało mi się dowiedziec, takie
sytuacje są codziennością. Zaciekawiło mnie kilka stalowych słupów
umieszczonych pomiędzy budynkami stacyjnymi i w ich bezpośrednim
sąsiedztwie. Były na nich umieszczone ostrzeżenia przed wysokim napięciem.
Dopiero potem dowiedziałem się, ze Niemcy otaczali kultem górę Śnieżkę.
Wierzyli, że mieszkajš w niej jakieś duchy zwiazane z germańską kulturą.
Ponadto Karpacz był znanym uzdrowiskiem. Dlatego linia do Karpacza była
bardzo uczęszczana. Została zelektryfikowana przed wojną. W czasie działań
wojennych nie ucierpiała. Mimo dobrego stanu nie była po wojnie używana,
prawdopodobnie z braku taboru, i do Karpacza docierały wyłącznie pociągi
parowe. W 1956 roku rosjanie kazali zdemontować linię, łącznie z częścią
słupów, i wywieźli prawdopodobnie w okolice Moskwy. Podobno zostały
wykorzystane do budowy metra.